Okręty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
statki
Ilustracja
Przykładowa plansza z zaznaczonymi statkami (W wersji komputerowej)
Autor

Clifford Von Vickler

Wydawca

Milton Bradely Company

Liczba graczy

2

Zalecenia wiekowe

7+

Czas przygotowania

kilka minut (statki na kartce)

Czas gry

kilka-kilkanaście minut

Elementy strategii

obecne

Wymagane umiejętności

elementy strategii, znajomość alfabetu, cyfr

Losowość

duża, choć nie całkowita

statki (ang. Battleship) – gra strategiczno-planszowa dla dwóch osób. Wynaleziona przez Clifforda Von Vicklera na początku XX wieku, a opatentowana przez Milton Bradley Company w 1943 roku. Gra jest znana w wielu krajach pod nazwą: gra w Statki lub Salvo. W polskiej literaturze można się też spotkać z nazwą: wojna morska lub bitwa morska.

Zasady gry[edytuj | edytuj kod]

Gra może się toczyć zarówno na kartce, jak i specjalnej planszy. Każdy z graczy posiada po dwie plansze o wielkości, zazwyczaj, 10x10 pól. Pola oznaczone są poprzez współrzędne literami od A do J i liczbami 1 do 10. Na jednym z kwadratów gracz zaznacza swoje statki, których położenie będzie odgadywał przeciwnik. Na drugim zaznacza trafione statki przeciwnika i oddane przez siebie strzały. Statki ustawiane są w pionie lub poziomie, w taki sposób, aby nie stykały się one ze sobą ani bokami, ani rogami. Okręty są różnej wielkości i zazwyczaj więcej jest jednostek o mniejszej wielkości, np. gracze mogą posiadać po jednym czteromasztowcu wielkości czterech kratek, dwóch trójmasztowcach wielkości trzech kratek, trzech dwumasztowcach o wielkości dwóch kratek i po czterech jednomasztowcach.

Trafienie okrętu przeciwnika polega na strzale, który jest odgadnięciem położenia jakiegoś statku. Strzały oddawane są naprzemiennie, poprzez podanie współrzędnych pola (np. B5). W przypadku strzału trafionego, gracz kontynuuje strzelanie (czyli swój ruch) aż do momentu chybienia. Zatopienie statku ma miejsce wówczas, gdy gracz odgadnie położenie całego statku. O chybieniu gracz informuje przeciwnika słowem „pudło”, o trafieniu „trafiony” lub „(trafiony) zatopiony”.

Wygrywa ten, kto pierwszy zatopi wszystkie statki przeciwnika.

Współcześnie istnieją także plansze do gry i wersje komputerowe, w których niepotrzebna jest znajomość alfabetu ani cyfr.

Warianty[edytuj | edytuj kod]

W trakcie gry (grafika przedstawia współczesne plansze do gry)

Salvo[edytuj | edytuj kod]

Mało znanym wariantem Wojny morskiej jest angielski wariant gry („salvo”). Praktycznie istnieją dwa różne tego typu odmiany:

  • Gracz strzela nie do jednego pola, lecz dowolnie wybranych trzech pól naraz (np. A2, B3, C4). Gracz ostrzelany melduje tylko „pudło”, „jedno trafienie”, „dwa trafienia”, „trzy trafienia” – nie mówiąc, jaka jednostka została trafiona i gdzie.
  • Gracz strzela do tylu pól, ile sam aktualnie posiada statków (czyli pierwsza salva to może być strzał np. do 9 pól!).

Wojna morska rozbudowana[edytuj | edytuj kod]

Gra odbywa się ze zwiększonym kompletem jednostek o innym kształcie na zwiększonej planszy (np. 22 × 14), podzielonej umownie na rejony „morski” i „lądowy”. Niektóre jednostki mogą zostać umieszczone tylko na lądzie, inne tylko na morzu; jeden rodzaj jednostki (samoloty w kształcie litery T) na obu rejonach. Wszystkie jednostki w rozbudowanej wojnie morskiej mogą być umieszczone na polu walki w dowolnym położeniu, także „odwrócone na drugą stronę”. Pozostałe zasady gry nie ulegają zmianie.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Gry świata według Lecha i Wojciecha Pijanowskich, s. 456–457.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]